Θέατρο.

μεγάλη. βαριά λέξη.

δεν κατάλαβες όμως. δεν την εννοώ έτσι όπως φαντάζεσαι. μιλάω για το θέατρο στην μαλακία που λέμε ζωή. υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. αυτοί που παίζουν θέατρο γιατι θέλουν να κρύψουν κάτι, (( -μεγάλη μαγκιά- #νοτ )) και αυτοί που κρύβουν την θλίψη τους πίσω απο μια μάσκα. μάσκα! ναι μάσκα! γυάλινη. εύθραυστη.

εμείς που λές, οι μασκοφόροι, είμαστε που σας κάνουμε να γελάτε, να διασκεδάζετε, να περνάτε καλά. είμαστε αυτοί που πνίγουμε κυριολεκτικα ότι νιώθουμε, ενοχλήσεις, παράπονα, μικρά και ασήμαντα κατ’εσάς πράγματα τα οποία όχι μόνο μας ενοχλούν αλλα μας κάνουν να αισθανομαστε μικροί. είμαστε αυτοί που θα τρέξουμε για ότι μας πείτε. αυτοί που όχι μόνο θα μοιραστούμε στα δυο για να σας ευχαριστήσουμε όλους, αλλα και αυτοί που αποκτήσουμε την ιδιότητα του θεατή στο μεγάλο σας έργο. 

τώρα εσείς. οι άλλοι υποκριτές. είστε αυτοί που με αηδιάζετε περισσότερο απο τον καθένα. αυτοί που αν είχα το θάρρος ποτέ, θα γυρνούσα και θα σας έφτυνα κατάμουτρα. δεν ξέρω τι μπορεί να κερδίζετε. πάντως το μόνο που ξέρω είναι οτι χάνετε απο αυτό. χάνετε ναι, την εμπιστοσύνη μας και ότι σας κρατάει κοντά μας.