Φεύγουν. Και εμείς, δεν αντιδράμε.

είναι κάποιες στιγμές -όπως αυτή- που αναρωτιέμαι…

πόσο εύκολο σας είναι να μπαινοβγαίνετε στις ζωές μας με το έτσι θέλω και να την κάνετε πουτάνα;; χμμ. προφανώς πολύ.

-έλα Θάνο παραδέξου το. υπέφερες. -εμ. οχι. - Θεε μου, τι εγωιστής. -μα ξέρεις, θα μπορούσα να’μαι τόσο όσο και εσύ. -εγώ; -μα φυσικά. πόσες φορές είπες αντε μωρέ που θα ασχοληθώ, μείον ένας. 

δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας πονάει ή μας ενοχλεί κάθε φορά.

που το επιτρέπουμε να συμβεί; ή που το επιδιώκουμε τον τρόπο μας; και τις δύο φορές πάντως, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. αφού έγινε μια φορά, γιατί να μη ξαναγίνει; αυτή η ερώτηση-χαστούκι είναι που σε κάνει να έχεις αμφιβολίες και να αναρωτιέσαι καθε φορά: γιατί; γιατί το επιτρέπω εγω να γίνει ξανα;

η απάντηση είναι μία. μια λέξη που κανείς δεν ξεστομίζει εύκολα…

έρχονται φευγουν και ξαναέρχονται…. κύκλος. 

πονάμε τόσο που στο τέλος πάλι εκεί καταλήγουμε. προφανώς και είναι κάποιο κακόγουστό αστείο. δεν εξηγείται αλλιώς. εκτός αν είμαστε τόσο κακοί με τον εαυτό μας που μας ”αρέσει” να ποναμε. 

κάποιοι λένε όμως πως ότι δίνεις, παίρνεις.__ ναι? 

σε πονάω. σου επιτρέπω να με πονέσεις.

και οι άνθρωποι φεύγουν

και εμείς δεν αντιδράμε

μάθαμε να ξεχνάμε

και να μένουμε μόνοι…

μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά

η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει

πάντα…