μικρός το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φάω περισσότερα παγωτά και να κάνω περισσότερα μπάνια απο το Κώστα και την Αναστασία. όταν θα γύριζα το Σεπτέμβρη στο σχολείο να έδειχνα με καμάρι τα σημάδια από το μαγιό και τα βραχιόλια μου. να έχω καλύτερα μπρατσάκια απο τον Δημήτρη και το δρακοσωσίβιο μου να είναι το πιο όμορφο στην παραλία. τα κουβαδάκια μου να έχουν όλα τα σχέδια της αγοράς και τα κάστρα που φτιάχναμε στην άμμο με τον Χρήστο να επιβραβεύονταν με φιλιά και αγκαλιές απο τους γονείς μας.
ξέγνοιαστα χρόνια. ανέμελα. δεν είχαμε τίποτα να μας απασχολεί ούτε να μας νοιάζει μόνο να περνάμε καλά. τώρα τι; χτυπιόμαστε σαν τα κοτόπουλα σε μπιτσόμπαρα πίνουμε μοχίτος και καθόμαστε με τις ώρες στις παραλίες να μαυρίσουμε γιατί αυτό μας εχουν πει ότι παει να πει καλοκαίρι.
η μαγεία της εποχής όμως δεν κρύβεται εκεί, αλλα στα όμορφα βράδια που θα περάσεις μόνος ή με παρέα ήρεμα σε μια ταράτσα. συζητήσεις που θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο αλλά και αστέρια το ένα πίσω απο το άλλο να χαράζουν τον ουρανό και εσένα σαν να μην ξέρεις που θα σε βρει του χρόνου να εύχεσαι το επόμενο καλοκαίρι να είναι όπως αυτό. τέλειο.
δεν νοσταλγώ εκείνα τα καλοκαίρια που ήμουν μικρός. στην ουσία τίποτα δεν έχω να θυμάμαι. μόνο οι φωτογραφίες μας θυμίζουν που και που κάποιες στιγμές που μας κάναν να πετάμε στα ουράνια. περισσότερο νοσταλγώ εκείνα τα καλοκαίρια που μας κάναν καλύτερους ανθρώπους και που είχαν κάτι να πουν. όχι σε εμάς. στις καρδιές μας.
μην με ρωτήσεις τι ευχή θα έκανα για αυτό το καλοκαίρι και πως θα το ήθελα. το μόνο που θέλω είναι να είναι ξαφνικό και να βιώσω ξανά καταστάσεις που δεν θα φανταζόμουν ποτέ οτι θα ζήσω.
όπως λέει και ένα τραγούδι… ”Καλοκαίρια θα ξαναρθούν τόσο γρήγορα όσο περνούν.. Οι αναμνήσεις θα σε ζητούν παντού..“
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου