Μια βροχή.

Στις καρδιές μας κάνει πάντα χειμώνα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν καλά να μας παγώνουν την καρδιά με λόγια υποκρισίες και υποσχέσεις.
Παντού γύρω μου ξεχειλίζει απογοήτευση, θυμός, αγανάκτηση και συναισθήματα μίσους για άτομα που στην θέση τους θα μπορούσαν να είναι αληθινοί φταίχτες. Μια κοινωνία σκάρτη και μαύρη από μέσα. Μια βροχή. Μια βροχή αρκεί για να ξεπλύνει όλη αυτή τη μαυρίλα και τη σαπίλα που έχει πνίξει το κόσμο.
Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως και να μας ψεκάζουν τελικά. Πάντως το κάνουν καλά. Άνθρωποι χωρίς συναισθήματα, με πηγαία κακία και στόμα που στάζει χολή εμφανίζονται σαν από μηχανής Θεός να λύσουν τα προβλήματα που πιστεύουν πως μαστίζουν μια κοινωνία που οι ίδιοι οδήγησαν στο χάος. Μια κοινωνία που όσο και να προσπαθεί δεν πρόκειται να αλλάξει. Και γιατί; Γιατί δεν της το επιτρέπει ο "χαρακτήρας" και τα πιστεύω της.
Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Έτσι ήθελα να πιστεύω. Τι γίνεται όταν ο σκοπός γίνεται κίνητρο; Το σύμπαν συνωμοτεί. Εναντίον μας; Όχι πάντα. Γελάει πίσω από την πλάτη σου. Πληρώνεις για αυτά που έχεις κάνει. Δεν ξέρεις όμως αν αυτά αρκούν για να ξεπληρώσεις τη ζημιά.
Δεν υπάρχει γυρισμός. Το ποτάμι δεν ξαναγυρίζει πίσω. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ο καθρέφτης το χαρτί και η εμπιστοσύνη αν ραγίσουν δεν πρόκειται να ξαναγίνουν όπως παλιά. Μια βροχή θα μας σώσει. Μόνο αυτή μπορεί να φέρει το ουράνιο τόξο.