"Επιτέλους είμαι φοιτητής, αλλά ρε μάνα, η Φλώρινα που βρίσκεται στο χάρτη; Από Θεσσαλονίκη πόσο μακριά είναι; Θα μπορώ να πηγαίνω;" Αυτά ήταν τα πρώτα μου λόγια μόλις έμαθα τα αποτελέσματα των πανελληνίων... Λίγη σημασία είχε για μένα βέβαια. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, μόνο να ζήσω αυτό που φάνταζε μέχρι τότε όνειρο.
Στην αρχή μια πικρία με είχε καταβάλει. Όνειρο μου ήταν να περάσω Θεσσαλονίκη. Δεν ήμουν σίγουρος τι ήθελα να σπουδάσω.Μόνο να είμαι εκεί. Στο λευκό πύργο με τους συμφοιτητές μου και τις κιθάρες τους,με μπύρες και τον ήλιο ακριβώς από πάνω μας..
Ξεκίνησα για Φλώρινα και πρώτο μου μέλημα να βρω το σπίτι που θα γέμιζε με αναμνήσεις. Δεν ήξερα τι με περίμενε. Πως θα είναι και πώς θα προσαρμοστώ.. "Δεν σε φοβάμαι εσένα.Μέσα σε μια εβδομάδα θα έχεις κάνει το κύκλο σου και θα έχεις τις παρέες σου. Θα μας ξεχάσεις εμάς.. Αλίμονο σε μας που θα μείνουμε πίσω".
Μόλις φτάσαμε Φλώρινα, με ξέθαψαν από τα πράγματα και τις βαλίτσες που είχα πάνω μου και βγήκα από το αυτοκίνητο να δω. Παντού αρχοντικά σπίτια, χαρούμενοι άνθρωποι, ευδιάθετοι και ένα ποτάμι. Τον Σακουλέβα. Ένα ποτάμι γεμάτο πάπιες χήνες και γύρω του καφετέριες, ουζερί και κουτούκια. Τέλεια.
Δεν άργησα να βρω το σπίτι μου. Ήταν όπως το φανταζόμουν. Μικρό και με μπαλκόνι με θέα. Αφού τακτοποιηθήκαμε ήρθε η ώρα που οι γονείς μου θα με άφηναν και θα γυρνούσαν πίσω στη Πάτρα. Κλείνοντας την πόρτα είπα στον εαυτό μου, " ΤΏΡΑ ΖΗΣΕ. Αυτά τα χρόνια δεν γυρνάνε πίσω και μόνο εικόνες θα έχεις στη μνήμη σου. Φρόντισε να είναι καλες." Αμέσως γύρισα την πόλη, γνώρισα κάτι παιδιά ταιριάξαμε και κάναμε κολλητή παρέα. Ένιωθα ότι τους ξέρω χρόνια. Έτσι με έκαναν τουλάχιστον να νιώσω.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Εκατό άτομα σα βρεγμένες κότες, χαμένοι, κοιτούσαν τριγύρω θαρρείς πως θα έβρισκαν κάποιο γνωστό. Στην αρχή μια παγωμάρα αλλά έπειτα άρχισαν όλοι να απλώνουν διστακτικά τα χέρια και να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Γνωριμίες, βόλτες, καφές, κλαμπς, κουτούκια, εκδρομές, άνθρωποι που είχες να πεις δύο κουβέντες, σχέσεις, πραγματικές ΦΙΛΊΕΣ. Πανεπιστήμιο, μαθήματα εξεταστικαχαχαχα. Όλα στο πρόγραμμα.
--Και κάπως έτσι πέρασαν δύο χρόνια. Δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Όλα τους απο τις καλύτερες αναμνήσεις μου..--
Ιούνιος του 2013. Σχέδιο Αθηνά. -"Το τμήμα μας μεταφέρεται Θεσσαλονίκη και συγχωνεύεται με το αντίστοιχο τμήμα Βαλκανικών Σπουδών." -"Δεν μπορεί.. Δηλαδή φεύγουμε; Πάμε Θεσσαλονίκη; Συνεχίζουμε εκεί; Φεύγουμε από Φλώρινα; Και τώρα τι;" Ανάμεικτα συναισθήματα. Μια ταραχή και μια απύθμενη χαρά. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό σκέφτηκα. Είμαι ένας από αυτούς που θα λένε "Εγώ έκανα διπλή φοιτητική ζωή. Δύο χρόνια Φλώρινα και άλλα δύο Θεσσαλονίκη". Μπορεί να αργούν αλλά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Αυτό να το θυμάστε.
Μια κύρια μου ειχε πει όταν πρωτοήρθα "Στην Φλώρινα όλοι έρχονται κλαίγοντας και φεύγουν κλαίγοντας"... Τώρα μπορώ να καταλάβω τι εννοούσε. Μπορεί να μη τελειώνει εδώ η φοιτητική μου πορεία αλλά σίγουρα ένας κύκλος κλείνει. Δεν μένει τίποτα άλλο. Να γεμίσω αυτό το μήνα που μένει και με άλλες αναμνήσεις και να πακετάρω τις υπόλοιπες στο κουτί τους..
Ραντεβού στη Σαλονίκη Άννα Ψ., Μαρίζα, Βαγγέλη, Εύη, Αποστολία, Γιώργο Λεωνή, Βαλεντίνα, Άννα Ν.,Σωτήρη, Ειρήνη, Φώτη, Γιούρη και λοιποί Βαλκανιολόγοι . :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου